Publiek Gekonkel
Moderator: Beheer
-
Guest
Beste Anthon, zo was de zeilreis:
Hoe staat de vlag erbij? Hier gaat alles goed. Ben net teruggekomen van een fantastische week wedstrijdzeilen op zee. Misschien kan je je het nog herinneren, maar in November vorig jaar heb ik mij samen met een van mijn beste vrienden opgegeven om deel uit te maken van een zeilteam bestaande uit 20 Augustijnen dat deel ging uitmaken van een groep van 400 Nederlandse, Belgische en Britse studenten die mee zouden gaan doen aan de Heineken Race of the Classics. Dit is een race tussen meer dan 20 grote klassieke zeilschepen naar Engeland en weer terug.
VOrige week maandag dienden we ons te verzamelen in de veerhaven te Rotterdam alwaar wij ons zouden gaan inschepen op de Tecla. De Tecla was ons zeilschip voor de aankomende week. Zij is een Katwijkse haringlogger uit 1904 en weer helemaal in haar originele staat teruggebracht, afgezien van het feit dat er fatsoenlijke hutten met badkamers aan boord waren in plaats van ruimen.
De schipper was er echt een van de oude stempel: geen gelul, zeilen met die bak! In weer en wind, bij nacht en ontij. Daarnaast had hij nog drie andere professionele scheepsmaten aan boord om ons te assisteren bij het zeilen. Hoewel ik natuurlijk jarenlang zeilles heb gehad van Jan Bart is een boot van dergelijke omvang hele andere koek dan mijn optimistje van toen.
Aan boord was het redelijk spartaans: geen winches of gemoptoriseerde onderdelen; nee alles ging gewoon met spierkracht.
Maar goed; maandag voeren we uit. Echter in de haven begon ik me al niet zo goed te voelen en maakte mij zorgen dat ik mij de rest van de week in mijn kooi zou bevinden door zeeziekte. Niets bleek gelukkig minder waar; na een pil had ik nergens meer last van, afgezien van nog twee keer een aanvalletje van een kwartier.
De maandag voeren we eerst nogf even met al die tall ships langs de Willems en Erasmubrug alvorens het zeegat te kiezen. Na dat te hebben gedaan voeren we de Nieuwe Maas af richting zee. Mooi gezicht hoor, al die enorme zeeschepen, droogdokken en industrien. Een heel ander gezicht dan zo van de kant. Indrukwekkend allemaal. Die enorme zeeschepen varen echt met een rotgang de rivier op en af. Ondertussen werden we uitgeleide gedaan door de brandweer te water die ons met enorme waterspuiten uitzwaaide.
Rond 1800 uur 's-avonds bereikten wij met de Tecla Hoek van Holland. Het avondeten werd ook op dat moment geserveerd tegen een ondergaande zon. Woeste baren waren het, immers daar wilde de Nieuwe Maas haar water lozen in de zee en de zee wilde juist het land inkomen. Korte golfslag, niet prettig tijdens het eten. Ben heel erg snel weer aan dek gekomen, want het eten kwam in geleidelijke peristaltische bewegingen weer omhoog zetten.
Door tegenzittende wind en zelfs het helemaal wegvallen daarvan bereikten we Oostende pas rond 11 uur de volgende ochtend. Het lijkt vanaf de zee (en ook vanaf de wal) wel een Oosteuropeese ghetto...
's-Avonds een feestje in de plaatselijke discotheek na een prive-party aan boord. Mooie partij echter bij het vertrekken wilde een van ons even tegen een muurtje plassen en werd zonder reden in zijn zij gestoken door de een of andere gek. De kerel is afgevoerd naar het ziekenhuis. Bleek gelukkig niet al te ernstig te zijn, maar psychisch raakte het hem best hard. De volgende dag is hij van boord gegaan in verband met de slechte weersvoorspellingen en de pijn. Voor hem was de race dus voorbij... dankzij een idioot.
Woensdag weer koers gezet richting Ramsgate, UK. Windkracht 3, echter in de avond afzwakkend waardoor de zee spiegelglad leek. Het viel mij op dat alle zeeschepen met een razend tempo over de zee jagen en hoe druk het wel niet is. Laat staan alle betonning...
Rond 2300 uur nam de wind weer flink toe, tezamen met regen en bliksem. Spectaculair; zeker toen ik met de rest van de wacht de twee topzeilen moest gaan laten zakken. Zwaar werk, zonder lieren, in het donker, met al dat lawaai van zeilen en onweer en het gebrul van commando's van de schipper en zijn maten. Het adrenalinegehalte spoot in een klap omhoog. Echter nadat alle zeilen waren binnengehaald ging de wind plotseling liggen en hield het op met de regen. En hup, de schip beval ons de zeilen direct weer te hijsen. Een wedstrijd blijft een wedstrijd... Mooi gezicht al die lichtflitsen aan de horizon.
DOnderdag middag kwamen we aan in Ramsgate, voor intimi Ramgat. Wat een typisch Engels vergane glorie bolwerk. De pier van Scheveningen is er niets bij. En wat zien die engelsen er smakeloos, onverzorgd en ordinair uit. Alleen maar tienermoeders, schrikbarend! Wel weel een mooie borrel aan boord in de zon. En ook nu weer werd door onze club weinig geintegreerd met andere verenigingen. Kennelijk iets typisch Augustijns. Na onze private borrel een borrel in de Royal Temple Yaght Club. Erg gezellig. Nog wel een kleine aanvaring gehad met een ander team. Trieste rukkers die het verdienden op hun nummer gezet te worden. Maar dat mocht de pret niet drukken want daarna hadden we weer een mooi partij elders in Ramsgate.
Daar karaoke gezongen met Maarten Halma, reunnist van Augustinus; een duet. Heel kazig.
Om vier uur snachts lagen we weer te kooi; immers de volgende dag moest er weer gezeild worden richting Amsterdam. Dat is het laatste en het langste rak. Nu ook weer veel zon en weinig wind. Die avond moest ik weer van 2000 tot 2400 uur met de schipper, scheepsmaat en vier andere teamleden wachtlopen. De schipper viel tegen. Zuinig met woorden en stug. Wel flink gelachen met de scheepsmaat; een Duitser. Dus je begrijpt: de duitse grappen bleven niet van de lucht en alle cliche's over fietsen, radios en dergelijke kwamen weer boven drijven. Hij trok het erg goed.
De volgende dag, zaterdag, de hele dag weer in de zon op zee. Makrelen gevangen. De scheepsmaat stak zijn vinger in hun bek en keerde vervolgens hun kop en kieuwen binnenste buiten; alsof je een blikje fris open maakt, een dergelijke beweging. Redelijk ranzig om te zien, maar kennelijk, hoewel ik geen vis eet, des te smakelijker voor ons allen.
Veel zon en weinig wind, ben dus zo bruin als een neger! 's-Avonds lagen alle booreilanden er goed verlicht bij. Mooi om te zien, maar op de Noordzee ben je kennelijk nooit alleen. Tijdens de wacht van 0000 tot 0400 uur veel flauwe grappen verteld zoals: het zit hoog in de boom en speelt piano? Tony Eykel.
Zondag arriveerden wij in Amsterdam. We zaten er redelijk doorheen. De vermoeidheid slaat toch wel toe na al die frisse lucht, wachtlopen en feestjes... Ook nu weer mooi weer. Na aankomst weer een prive-aankomstborrel aan dek en vervolgens een afsluitend feestje in Amsterdam, alwaar de eerste plaats werd bekend gemaakt. Wij zijn vijftiende geworden. Dat was een slechte prestatie, normaal ergens tussen de vijfde en de tiende plaats. De schipper zei dat dat kwam door de relatief korte masten met weinig zeilen en grote diepgang over de gehele lengte van de boot, 280 centimeter. Vond de boot trouwens lastig op koers te houden, zo een log bakbeest.
Om 2100 uur 's-avonds lagen Maarten Hoogstad, een van mijn beste vrienden, en ik er goed vanaf. We konden toen een lift terug richting Leiden van een teamgenoot krijgen. Hebben we toen maar gedaan. 2200 uur waren we weer veilig en wel binnen de Singels. Met een geweldige week achter de rug zonder ruzies, stress, irritaties en ergernissen en een hoop plezier. God zij dank, want dat kan ook wel eens anders zijn.
Nu nog wel een beetje last van zeebenen.
Hartelijke groeten,
Tjarco
Hoe staat de vlag erbij? Hier gaat alles goed. Ben net teruggekomen van een fantastische week wedstrijdzeilen op zee. Misschien kan je je het nog herinneren, maar in November vorig jaar heb ik mij samen met een van mijn beste vrienden opgegeven om deel uit te maken van een zeilteam bestaande uit 20 Augustijnen dat deel ging uitmaken van een groep van 400 Nederlandse, Belgische en Britse studenten die mee zouden gaan doen aan de Heineken Race of the Classics. Dit is een race tussen meer dan 20 grote klassieke zeilschepen naar Engeland en weer terug.
VOrige week maandag dienden we ons te verzamelen in de veerhaven te Rotterdam alwaar wij ons zouden gaan inschepen op de Tecla. De Tecla was ons zeilschip voor de aankomende week. Zij is een Katwijkse haringlogger uit 1904 en weer helemaal in haar originele staat teruggebracht, afgezien van het feit dat er fatsoenlijke hutten met badkamers aan boord waren in plaats van ruimen.
De schipper was er echt een van de oude stempel: geen gelul, zeilen met die bak! In weer en wind, bij nacht en ontij. Daarnaast had hij nog drie andere professionele scheepsmaten aan boord om ons te assisteren bij het zeilen. Hoewel ik natuurlijk jarenlang zeilles heb gehad van Jan Bart is een boot van dergelijke omvang hele andere koek dan mijn optimistje van toen.
Aan boord was het redelijk spartaans: geen winches of gemoptoriseerde onderdelen; nee alles ging gewoon met spierkracht.
Maar goed; maandag voeren we uit. Echter in de haven begon ik me al niet zo goed te voelen en maakte mij zorgen dat ik mij de rest van de week in mijn kooi zou bevinden door zeeziekte. Niets bleek gelukkig minder waar; na een pil had ik nergens meer last van, afgezien van nog twee keer een aanvalletje van een kwartier.
De maandag voeren we eerst nogf even met al die tall ships langs de Willems en Erasmubrug alvorens het zeegat te kiezen. Na dat te hebben gedaan voeren we de Nieuwe Maas af richting zee. Mooi gezicht hoor, al die enorme zeeschepen, droogdokken en industrien. Een heel ander gezicht dan zo van de kant. Indrukwekkend allemaal. Die enorme zeeschepen varen echt met een rotgang de rivier op en af. Ondertussen werden we uitgeleide gedaan door de brandweer te water die ons met enorme waterspuiten uitzwaaide.
Rond 1800 uur 's-avonds bereikten wij met de Tecla Hoek van Holland. Het avondeten werd ook op dat moment geserveerd tegen een ondergaande zon. Woeste baren waren het, immers daar wilde de Nieuwe Maas haar water lozen in de zee en de zee wilde juist het land inkomen. Korte golfslag, niet prettig tijdens het eten. Ben heel erg snel weer aan dek gekomen, want het eten kwam in geleidelijke peristaltische bewegingen weer omhoog zetten.
Door tegenzittende wind en zelfs het helemaal wegvallen daarvan bereikten we Oostende pas rond 11 uur de volgende ochtend. Het lijkt vanaf de zee (en ook vanaf de wal) wel een Oosteuropeese ghetto...
's-Avonds een feestje in de plaatselijke discotheek na een prive-party aan boord. Mooie partij echter bij het vertrekken wilde een van ons even tegen een muurtje plassen en werd zonder reden in zijn zij gestoken door de een of andere gek. De kerel is afgevoerd naar het ziekenhuis. Bleek gelukkig niet al te ernstig te zijn, maar psychisch raakte het hem best hard. De volgende dag is hij van boord gegaan in verband met de slechte weersvoorspellingen en de pijn. Voor hem was de race dus voorbij... dankzij een idioot.
Woensdag weer koers gezet richting Ramsgate, UK. Windkracht 3, echter in de avond afzwakkend waardoor de zee spiegelglad leek. Het viel mij op dat alle zeeschepen met een razend tempo over de zee jagen en hoe druk het wel niet is. Laat staan alle betonning...
Rond 2300 uur nam de wind weer flink toe, tezamen met regen en bliksem. Spectaculair; zeker toen ik met de rest van de wacht de twee topzeilen moest gaan laten zakken. Zwaar werk, zonder lieren, in het donker, met al dat lawaai van zeilen en onweer en het gebrul van commando's van de schipper en zijn maten. Het adrenalinegehalte spoot in een klap omhoog. Echter nadat alle zeilen waren binnengehaald ging de wind plotseling liggen en hield het op met de regen. En hup, de schip beval ons de zeilen direct weer te hijsen. Een wedstrijd blijft een wedstrijd... Mooi gezicht al die lichtflitsen aan de horizon.
DOnderdag middag kwamen we aan in Ramsgate, voor intimi Ramgat. Wat een typisch Engels vergane glorie bolwerk. De pier van Scheveningen is er niets bij. En wat zien die engelsen er smakeloos, onverzorgd en ordinair uit. Alleen maar tienermoeders, schrikbarend! Wel weel een mooie borrel aan boord in de zon. En ook nu weer werd door onze club weinig geintegreerd met andere verenigingen. Kennelijk iets typisch Augustijns. Na onze private borrel een borrel in de Royal Temple Yaght Club. Erg gezellig. Nog wel een kleine aanvaring gehad met een ander team. Trieste rukkers die het verdienden op hun nummer gezet te worden. Maar dat mocht de pret niet drukken want daarna hadden we weer een mooi partij elders in Ramsgate.
Daar karaoke gezongen met Maarten Halma, reunnist van Augustinus; een duet. Heel kazig.
Om vier uur snachts lagen we weer te kooi; immers de volgende dag moest er weer gezeild worden richting Amsterdam. Dat is het laatste en het langste rak. Nu ook weer veel zon en weinig wind. Die avond moest ik weer van 2000 tot 2400 uur met de schipper, scheepsmaat en vier andere teamleden wachtlopen. De schipper viel tegen. Zuinig met woorden en stug. Wel flink gelachen met de scheepsmaat; een Duitser. Dus je begrijpt: de duitse grappen bleven niet van de lucht en alle cliche's over fietsen, radios en dergelijke kwamen weer boven drijven. Hij trok het erg goed.
De volgende dag, zaterdag, de hele dag weer in de zon op zee. Makrelen gevangen. De scheepsmaat stak zijn vinger in hun bek en keerde vervolgens hun kop en kieuwen binnenste buiten; alsof je een blikje fris open maakt, een dergelijke beweging. Redelijk ranzig om te zien, maar kennelijk, hoewel ik geen vis eet, des te smakelijker voor ons allen.
Veel zon en weinig wind, ben dus zo bruin als een neger! 's-Avonds lagen alle booreilanden er goed verlicht bij. Mooi om te zien, maar op de Noordzee ben je kennelijk nooit alleen. Tijdens de wacht van 0000 tot 0400 uur veel flauwe grappen verteld zoals: het zit hoog in de boom en speelt piano? Tony Eykel.
Zondag arriveerden wij in Amsterdam. We zaten er redelijk doorheen. De vermoeidheid slaat toch wel toe na al die frisse lucht, wachtlopen en feestjes... Ook nu weer mooi weer. Na aankomst weer een prive-aankomstborrel aan dek en vervolgens een afsluitend feestje in Amsterdam, alwaar de eerste plaats werd bekend gemaakt. Wij zijn vijftiende geworden. Dat was een slechte prestatie, normaal ergens tussen de vijfde en de tiende plaats. De schipper zei dat dat kwam door de relatief korte masten met weinig zeilen en grote diepgang over de gehele lengte van de boot, 280 centimeter. Vond de boot trouwens lastig op koers te houden, zo een log bakbeest.
Om 2100 uur 's-avonds lagen Maarten Hoogstad, een van mijn beste vrienden, en ik er goed vanaf. We konden toen een lift terug richting Leiden van een teamgenoot krijgen. Hebben we toen maar gedaan. 2200 uur waren we weer veilig en wel binnen de Singels. Met een geweldige week achter de rug zonder ruzies, stress, irritaties en ergernissen en een hoop plezier. God zij dank, want dat kan ook wel eens anders zijn.
Nu nog wel een beetje last van zeebenen.
Hartelijke groeten,
Tjarco
)-
Vastenhoud
- Een kansloze kerel... Studeren, lul!
- Posts: 1748
- Joined: Sun 05 Oct, 2003 19:20
- Location: In the ghetto
:badgrin: